اشعار

چه حرف‌های زلالی که رودهای روانند            چه نورها، چه سخن‌ها که با تو در جریانند

چه چشمه‌های حیاتی که از لب تو تراوید            چه مهـربـان‌ کـلـماتی که آفـتـاب‌نـشانـند

بیا و خطبه بخوان بر فراز منبر تاریخ            که واژه‌های تو نهج‌الـبلاغه‌های جهانند

اگر نگـاه جـهـانی به دست خـط تو باشد            اشاره‌های تو مـولا، هنـوز نامـه‌رسانند

غزل به سجده می‌افتد در آستان کلامت            که جـمله‌های قصار تو قـلّه‌های زبـانند

هـزار دفـتـر اگر سیـّدِ رضی بـگـشـاید            ثـنـای مـرتـبـه‌ات را چکـامـه‌ها نتـوانند

تو کیستی که شبیهت نیامده‌ست به عالم            تو کـیستی که برایت نـبوده هیچ همانند

تو بوترابی و آن نفحـه‌های در کـلماتت            به قلب‌ها همه نور و به جسم‌ها همه جانند

قدم گذار در این کوچه‌های حزن و خموشی            که گام‌های تو بر خاکِ مُرده چون ضربانند

چنین که درگهِ تو ذرّه‌پرور است در آفاق            بعید نیست مرا هم به آسـمـان برسـانـند

تویی که می‌دمی از عرش هر پگاه، علی            مـنـوّرند به نـور تو مهـر و مـاه، عـلی

زمان بـدون تو مـثـل کـلافِ سـردرگـم            زمـین بـدون تو یک تودۀ سـیـاه، عـلی

چه حاجت است به برهان؟ حقیقت تابان!            که خود تویی به کمالات خود گواه، علی

یکـی شـبـیه تو کو در عـوالـم امـکـان؟            چگـونه عـقـل نیـفـتـد به اشتـباه، عـلی؟

کجا کسی به حریم تو راه خواهد یافت؟            هـنوز محـرم تو نیست غـیر چاه، علی

بدون جنگ، جهان را به صلح خواهی برد            که عشق، فتح قلوب است بی‌سپاه، علی

مـگــر اشــارۀ تـو صـبــح را بـتـابـانـد            دعای نیمه‌شب و ورد صبـحگـاه، علی

چقدر این در و آن در زدن، کریم تویی            مرا گـدای در این و آن مـخـواه، عـلـی

به جدّ و جـهـد مـیـسّر نـمی‌شـود دیـدار            مگـر مـرا بـرسانی به یک نگـاه، علی

از آسـتـان تو سـائـل نـمـی‌رود محـروم            فـقـیـرم و به تـو آورده‌ام پـنــاه، عــلـی

به دل‌شکسته نظر می‌کـنند اهل وصال            شکسته‌ایم و گواه است اشک و آه، علی

جواب پرسش دشوار «ماالحقیقه» تویی            درآمـدی و رسـیـدم به صبحگـاه، عـلی

کسی که انبیا هم عاجزند از درکِ تفسیرش            چگونه می‌توان با شعرِ ناقص کرد تصویرش؟!

چنان عشقش جنون می‌آورد در دل، جوانان را            که آخر یوسف برنا ز حسرت می‌شود پیرش

تمامِ معنیِ قرآن به خالِ هندویش بند است            چه معنا می‌دهد «با»، گر نباشد نقطۀ زیرش؟!

به این تدبیرِ ناقص دل مبند ای دل، ببین اینجا            گره خورده قضا هم بر سرِ زنجیرِ تقدیرش

همین که می‌رود بر مأذنه، محشر به پا گردد            که شیطان می‌کند میلِ نماز از شوقِ تکبیرش

عجب مشمار اگر باد از نجف بیرون نمی‌آید            به دام افتاده حتّی باد در زلفِ گره‌گیرش

ز جانم حُبِّ حیدر را جدا نتوان نمود، آری            محال است اینکه شِکّر را جدا سازند از شیرش

چه اعجازی‌ست یا رب در کلامِ عرشیِ حیدر            که می‌میرند مشتاقانِ او از فرطِ تأثیرش

به اشک‌ِ شورِ چشمِ خویش آخر پاک شد عاصی            که سگ را نیست جز دشتِ نمک راهی به تطهیرش

آرزودار توأیم ای سَرِمـان گرمِ خـیالت            کاش مرگ آید و ما را برساند به وصالت

زیرِ پایت غزلِ أشهَدِمان را که سرودیم            می‌فـرستیم سلام و صلـواتی به جـمالت

ما کجا مدحِ تو گفتن؟ نفسی از تو شنُفتن؟            وحیْ فرما به حَرای شُعَرای کَر و لالت

این‌که دستان تو را بوسه زده خِلقتِ عالَم            اختیاری‌ست که داده‌ست خدای مُتعـالت

باید از خویش بپرسی به سَلونی: "تو که هستی؟!"            ای که حتی نرسیده‌ست قَدِ ما به سئوالت

شرطِ اوّل قدم آن است که مجنونِ تو باشد            حافظ از عَهدِ خدا گفته و از شرطِ رسالت

هر که بی‌حُبِّ تو سجّاده‌نشینِ شب و روز است            عمر را سجده‌کنان می‌گذراند به بِطالت

حُکمِ حِلّیَّت و حُرمَت، حَکَم آب و شرابی            خونِ مایی که به هر کیش حرام است، حلالت

ای که از دارِ جهان جز دلِ ما هیچ نبُردی            گاهی از لطف بیا سَرکِشی مال و مَنالت

به سگانِ نجفت غبطه نخوردیم؟ که خوردیم!            کارِ مایی که وَبالیم فقط، چیست؟ خجالت!

کاش در عَصرِ تو بودیم غباری سرِ راهی            سهمِ ما بود فقط یک قدم از شصت‌وسه سالت

عدل، همراهِ سفر کردنت از خاکْ سفر کرد            بر مزارِ تو نشـسـتیم به تَرحـیمِ عـدالت

ای زیـنـت صــدای اذانِ مـنــاره‌هـا            نـام تـو عـلـت ضـربــان سـتـاره‌هـا

غیر از خودت به هیچ کسی نیستی شبیه            زانـو زدنـد پیـش شـمـا استـعـاره‌‌ها

تـفـسـیر آیـه‌های الهی، نگـاه توست            مـعـنـای خـوبْ آمـدن اسـتـخـاره‌ها!

تخت خلافت تو فقط یک حصیر بود            ویـران شـوند بعد تو دارالامـاره‌ها!

ای دست‌های سبز درختان به سوی تو            ای مـرجـع ضـمـیر تـمـام اشـاره‌ها

ما را سوار کـشتی نهج البـلاغه کن            ما موج‌های گمشده بر تخـته پاره‌ها

نامی به پـای نـام قـشنگـت نمی‌رسد            اسمت اذان ماست، گواهش مناره‌ها

در رفـعـت آسمان سهیم است علی            عرشی‌ست که در زمین مقیم است علی

با آن‌همه شوکـتـش شگفتا که چنین            هـمـبـازی کـودك یـتـیـم است عـلی

************

دنـبـال دلـم به هر طـرف رو کردم            افـسوس همیشه بی‌هـدف رو کردم

دیـدم هـمـه عـالـم بـه دلـم رو آورد            وقـتی که به ایـوان نجف رو کردم

************

هستی هر آن‌چه هست از هست علی‌ست            عرش است ولی خانۀ دربست علی‌ست

نعلینش اگرچه وصله‌دار است ولی            رزق همه کائنات در دست علی‌ست

************

در معـرکه هـیـبت عـلی غوغا بود            از میـمـنـه تا مـیـسـره او پـیـدا بود

از شیـوۀ جنگاوری‌اش هیچ نپرس            یک عمر دهان ذوالـفـقارش وا بود

************

دیـدار عـلـی‌ست بـهـتـرین تـقـدیرم            بـا آرزوی جــمــال او مـی‌مـــیـرم

هـرگاه بـخـواهم به عـلـی فکر کنم            پـا می‌شـوم و زود وضـو می‌گـیرم

************

مردی که تـمـام دین و ایـمـان بوده            مــاهــیـّت آیـــه‌هــای قــرآن بــوده

مظـلـومیـتـش را بـنـگـر بعد از او            گـفـتـند مگر عـلـی مـسلـمان بوده؟

نَفَسم تشـنۀ این راز و نـیاز است هنوز            دلم افروخته از سوز و گداز است هنوز

هر چه از غربت مولا بنویسیم کم است            شرح این قِصۀ پُر غُصه دراز است هنوز

مـتـولـد شـده در کـعـبـه ولی در مـکـه            بردن نام عـلی مسـئـله‌سـاز است هنوز

در خودش عطر قدم‌های علی را دارد            تَرَکِ کعبه اگر چـشـم‌نـواز است هنوز

شیعه را می‌کُشد این داغ که صدها سال است            مدفن فاطمه در چنگ حجاز است هنوز

در مسیر علی و فـاطمه جان می‌بـازیم            ما برای حـسـنـش نیز حـرم می‌سـازیم

همیـشه چـرخ زده بر مـدارِ مـولا حـق            که در شعاعِ علی گشته‌ است معنا حق

گـسـسـتـنی نـبُوَد رشتـۀ مـحبتِ دوست            چنان که خورده گره نام مرتضی با حق

فقط به قامت مـولا ظهـور خواهد کرد            اگر بنـاست تمـاشـا شود به سـیـما حـق

علی‌ست با حق و حق با علی‌ست، من ماندم،            چگونه بین سقیفه شده‌ست حاشا حق؟!

علی خلیفۀ بر حق احمد است و چه باک            که جای او بنـشـیـنـند غـاصبان نـاحـق

وَ عینِ نامِ علی را به عینه خواهی دید            به هر کجایِ جهان که شده‌‌ست برپا حق

قــســم بـه لامِ عــلــی، لا الــه الّا الـلـه            بـرای وصـف عــلی، لا کـلامَ الّا حـق

قـسم به یا، عـوضِ گـفـتنِ "خداحـافظ "            همیشه ذکر لبم یا عـلی‌ست یا "یا حق"

جهان بی‌تو مگر چیست؟ هیچ! بخشیدم            عطاش را به لقایش، "علی مدد! یا حق...!"

و روی برگه شعـرم نوشـته خواهد شد            قـبول، شاعـر مـولا قـبول! امضا: حق

دلم در سینه می‌کوبد به دیوار قفس سر را            خودت بیرون بیاور از درونم این کبوتر را

پُرم از شیـطـنت‌های زمـان کـودکی اما            در آغوشت بگیر این بار هم این کودک شر را

من از تنهایی و بی سرپناهی سخت می‌ترسم            دقیقاً مثل آن طفلی که گم کرده‌ست مادر را

صدایت می‌زنم بابا، قبولم کن به فرزندی            کجا پیدا کنم بابای خوبی مثل حـیدر را

من از بازار از کوچه به سمت خانه برگشتم            خودت با دست‌هایت باز کن بر روی من در را

به من هم جا بده یک گوشه از ایوان طلا امشب            همانطوری که جا دادی کنار خویش قنبر را

تو نوکرهایی از من خوب‌تر داری فراوان، من            کجا پیدا کنم غیر از تو یک ارباب بهتر را

خدا رحمت کند، می‌گفت بابایم: تو نوکر باش            علی از خانه‌اش بیرون نخواهد کرد نوکر را

به شوق بردن نام تو بود اصلاً از اول هم            اگـر گـفـتـم در آغـاز اذان الله اکـبـر را

سرّ الاسرار علی، سیّد الابرار علی‌ست            در شبستان زمین مشرق الانوار علی‌ست

مظهر قـدرت حق دست یداللهی اوست            بین مردان جهان حـیدر کـرار علی‌ست

وسط معـرکـه‌ها پـرچـم سبزش بالاست            بازوی صف شکن احمد مختار علی‌ست

پشت در پشت اگر دشمن باشد غم نیست            تا که در لشکر دین میر و علمدار علی‌ست

اُحـد و خـیـبـر و احـزاب شهـادت دادند            شیر و شمشیر خدا، فاتح پیکار علی‌ست

ساقی کـوثـر اشـراق که از خُـم الـسـت            خورد در روز ازل باده به تکرار علی‌ست

کـاتب لـوح قـضـا، حـاکـم فـرمـان قَـدَر            سالکان را به خدا قـافـله‌سالار علی‌ست

تا که آسـان بشود لحـظۀ جـان دادن من            آن که داده است به من وعدۀ دیدار علی‌ست

روی زمین نگذاشتی شب‌ها سر راحت            وقتی که دیدی مستمندی را سر راهت

در جمع مردم با تـبـسم می‌نـشـسـتی آه            اما نگـفـتی با کـسی جـز چـاه از آهـت

در بین نخلستان عرق می‌ریختی هر روز            تا شب کمی خرما و نان باشد به همراهت

رؤیـای زیـبـایی برای هر یـتـیـمی بود            بیـن خـرابه نـیـمـه‌شب‌ها چهـرۀ ماهت

محراب کوفه شاهد راز و نـیـازت بود            مـولای یا مـولای نجـوای سحـرگـاهت

هر چند طوفانی میان سینه‌ات جاری‌ست            آرامـشـی دارد تـوکـلـت عــلـی الـلـّهت

شهری کمیلت می‌شود با هر فرازی از            یا نـور و یا قـدوس‌های گاه و بی‌گاهت

ای آشــنـای هــر دل آگــاه، یــا عــلــی            ای سـر رسـیده گـاه بـزنـگـاه، یـا عـلی

کوه ‌است بار عـشق و منم کاه، یا علی            با مـرگ می‌رسی اگـر از راه، یا علی

جـان مـرا بـگـیـر و بـیـا، آه، یـا عـلـی

ای یـکـّه تـکـیــه‌گــاه هـمـه بـی‌پـنـاه‌هـا            ای هــمــدم هـمـیـشــگـی روسـیــاه‌هــا

ای مـقـصـد نـهــایـی و حـتـمـی راه‌هـا            ای خـیـره بر کـرامـت عـامـت نگـاه‌ها

هفت آسـمـان گـدا و تویی شاه، یا علی

آدم نـبــود و نــور خــدا بــود بــرمــلا            پس کردگار خواست که نورش شود دوتا

یک‌ حصّه مصطفیٰ شد و یک حصّه مرتضیٰ            خورشید آفـریـده شد از روی مصطفیٰ

روشن شد از فروغ رُخَت ماه، یا علی

از توست شور عـالم هستی بدون شک            زین‌سان یکی‌ست ابجـد نام تو با نـمک

گردد به گرد درگه تو روز و شب ملک            ای نـور نـور، ای سبب خـلـق نُه فلک

ای جـلــوه‌گــاه عــالــیِ الله، یـا عــلــی

عـالـمْ تـمـامْ فـانی و بـاقی بقـای توست            عرش عظیم و جنّت و دوزخ برای توست

یا مرتضیٰ، رضایت حق در رضای توست            مقصود از آفریـنش عالم، ولای توست

کِی می‌شود محبّ تو گـمـراه، یا علی؟

توحـیـد، با نـگـاه تو بـرجـسته می‌شـود            زنـدیق، با تو عـارف وارسـته می‌شود

هرکس که بی‌تو زیست، دلش خسته می‌شود            دوزخ بدون شک دهـنش بسته می‌شود

گــویـنـد اگـر تـمـامی افــواه؛ یـا عـلـی

نامت چه دلرباست، کلامت چه دلبرست            یک قطره از فضائل تو حوض کوثرست

از موج‌ شوق تو، دل ما بحر احمرست            از عمر نوح، زندگی‌اش پُر بـهـاترست

آن‌کس که گفت نهصد و پنجاه؛ یا علی

از تو بـنـای دین مـحـمـّد ثـبـات یـافـت            هرکس تو را نیافت، چه نفع از صلات یافت؟

از نـام دلـربـای تو عـالـم حـیات یـافت            از ذلّت و غـریبی و ظلمت نجات یافت

یوسف که گـفت در تهِ آن چاه؛ یا علی

فخری که مستحـقّ مباهـات کردن‌است            طوق محبّتی‌ست که ما را به گردن‌است

شاهنشها، وفای تو چون روز روشن‌است            با ما چنان مکن که سزاوار دشمن‌است

مـا سـر نـهـاده‌ایـم به درگـاه، یـا عـلـی

روی دفینه‌‌‌‌، مار درازی به خواب بود؟            یا پیچ و تاب زلف تو بر رخ حجاب بود؟

از وصل تو هرآنچه که دیدم سراب بود            کـاشا بـنـای هـجـر از اوّل خـراب بود

گـنج تو رنـج داشت به هـمراه، یا علی

فیضی که داده‌ای تو به ما، هیچ‌کس‌ نداد            یعنی کسی به غـیر تو ما را نفـس نداد

نور تو میوه داد به ما، خار و خس نداد            ما را ربـود عـشق تو از ما و پس نداد

شـیـواتـرست قـصـهٔ کـوتـاه، یـا عـلـی!

بـردار از مـقـابـل چـشـمت حجـاب را            کـتـمـان مـکـن بـرادر مـن آفـتــاب را

دلسـوزی مـرا بپـذیـر و به دل مگـیـر            از این زبان مرنج و رها کن عتاب را

طاعت که بی قبول ولایت قبول نیست            پس بیش از این بیا و نسوزان ثواب را

حبل المتین یکی‌ست ای افتاده قعر چاه            همت کن و بگـیر دو دسـتی طـناب را

نـشـناخـتی امـام مـبـیـن را چه فـایـده؟            گـیرم هـزار مرتـبه خـواندی کتاب را

از هفت خان حق و حـقیقت عبور کن            بــایـد بـه دسـت آوری آن دُرّ نــاب را

قدری به حس شرم دم مرگ فکـر کن            چون بنـگـری شـمـایل عـالیـجـناب را

سویی نـعـیم و سوی دگر آتش جـحـیـم            دست خودت سـپـرده خـدا انـتخـاب را

مـولای مـاست ساقی میـخـانه بهـشـت            از کوثرش بنوش و رها کن سراب را

آخـر که را گـذاشـتـه‌ای در کـنـار که؟            با دیگـران قـیـاس مـکـن بــوتـراب را

هر کس بر آستان تو سر بر زمین شود            در چـشم آسـمـان و زمین برتـرین شود

وقـتـی ابـوتـراب تـویی، خـاکِ پـای تو            برتر ز‌ لوح و کرسی و عرشِ برین شود

در حیرتم چگونه به رویَت عرق نشست            خورشید را که دیده که شبنم نشین شود؟!

تنـهـا تـویی یَدُاللَه و جـز دسـت‌هـای تـو            دسـتـی نــبــود لایـق آن آســتـیـن شــود

عـین الیـقـین ماست نگـاهی ز ‌چـشم‌ تو            در کارگاهِ حُسنِ تو شک هم یقـین شود

از بس‌که سر به سجده نهادیم در نجـف            در روز حـشر نامِ تو نـقـش جـبین ‌شود

آری بدیم و لایـق صـدها عـتـاب، لیک            حیف از جبین ‌توست ‌مُنقّش به چین شود

من طالب تو هستم علی جان تمامِ عمر            مگذار بیش ازین دل عاصی حزین شود

ما هـمه بـنـده‌ایـم و مـولا اوست            كه علی با حق است و حق با اوست

ما هـمـه ذره‌ایـم و او خـورشـیـد            ما همه قـطـره‌ایم و دریـا اوست

مـحـفــل‌آرای بــزم وادی طــور            مشـعـل‌افـروز طـور سینا اوست

آنكه لـعـل لـبـش به وقـت سخـن            كـند احـیا دو صد مسیـحا اوست

آنكه بیرون كشد ز چنگ غروب            قرص خورشید را به ایما اوست

آنكه در بـارگـاه قـرب خـداسـت            محـو رخـسار حق سراپا اوست

آنـكه در گـوش خـاكـیـان گــویـد            قـصــهٔ راز آسـمــان‌هــا اوسـت

از شـرف آنـكه روی دوش نـبی            جای دسـت خـدا نـهـد پـا اوسـت

با نـبـی آنـكـه گـفـت در خـلـوت            راز مـعــراج آشــكــارا اوســت

آنكه هر دم ز حال قـاتـل خویش            شود از روی لطف جویا اوست

آنكه در حـق دشـمـنان كرده‌ست            رحمت و شفـقت و مدارا اوست

دل پـروانـه مـی‌تــپــد از شــوق            هر كـجـا شـمـع محفل‌آرا اوست

نخواهد خورد هرگز غصۀ مال و منالش را            گدای مرتضی می‌گیرد از او رزق سالش را

تمام نوکران دلخوش به یک لبخند اربابند            خوشا قنبر که لبخند علی خوش کرده حالش را

کبوتر بچۀ دل عـاشـقانه تا نجف پر زد            صد و ده بار دورش گشت و قیچی کرد بالش را

مِیِ کهنه صد و ده ساله شد در خم به حرف آمد            کز انگور ضریح مرتضی دارد کمالش را

تمام کهکشان‌ها تحت فرمان علی هستند            بپرس از وصلۀ نعلین او جاه و جلالش را

پیمبر شام معراج از خدا اسرار می‌پرسید            صدای مرتضی می‌داد پاسخ، هر سؤالش را

هرآنکس که رجزخوانی کند بعد از علی قطعاّ            شبیه طبل توخالی‌ست مشنو قیل و قالش را

اگر هر دم بگیرد جان من را باز خوشحالم            که جای بازدم آن لحظه می‌بینم جمالش را

هر عاشقی که لایق وصل نگار نیست            هر دل، برای عشق علی بی‌قرار نیست

گـاهـی بـرای جــار زدن از ولای او            جایی رفـیـع‌تـر ز بـلـنـدای دار نیـست

باید چگونه گفت که فضلش بیان شود؟!            مردی که قدر او به کسی آشکار نیست

سوزانده است هُرم نگاهـش عـقیل را            در عدل او که صحبت ایل و تبار نیست

شاهی که همنشین فـقـیران کوفه است            جاه و مقـام در نظرش اعـتـبار نیست

فهـمیده‌اند مرحب و عَمرو از نگاه او            از خـشم ذوالـفـقـار مجال فرار نیست

بـا افــتـخـار نــوکـر ایـن خـانـواده‌ایـم            گـفـتن ز غیر آل عـلی افـتخـار نیست

آنـان‌که پـاس حـرمـت حـیـدر نـداشـتند            ایـمـان بـه‌ذات خـالـق اکـبـر نـداشـتـنـد

گر با علی شدند مخـالف، عجـب مدار            تصـدیـق ز ابـتـدا به پـیـمـبـر نـداشـتـند

گوش همه ز فضل عـلی در غـدیـرخم            پُر شد ولی چه سود که بـاور نداشـتـند

افـشاند شه ز لعـل گـهـرها و مـفـلسـان            همت به ضبط آن دُر و گـوهر نداشتند

چندی به احـمـد ار گـرویـدنـد از نـفاق            جز ملک و مال، مقـصد دیگر نداشتـند

هرگـز نـداشـتـند به محـشـر عـقـیـده‌ای            ور نه چگونه خوف ز محشر نداشتند!

کـردند هر جـفـا که برآمـد ز دسـتـشان            ز آن‌روز که اعـتـقاد به کیـفـر نداشـتند

گشتند چیره سخت به عنقای قاف قرب            زاغـان که کـرّ و فَـرِّ کـبـوتـر نداشـتـند

دین ثابت از علی‌ست؛ بلی آن فراریان            قـدرت به فـتـح قـلـعـۀ خـیـبـر نداشـتـند

در رزم خندق آن همه لشگر به‌جز علی            مـردی حـریـف عـمـرو دلاور نداشـتند

بی‌شک مقرر است به‌دوزخ حـمیم‌شان            آنـان‌که حُـبِّ سـاقـیِ کـوثــر نـداشـتـنـد

من خاک پای پـاکـدلانی که جان و سر            دادند و دل ز مـهـر عـلـی بـر نـداشتـند

آنکه با مرحبیان پنجه درافکند علی‌ست            در دل جنگ، ابر مرد برومند علی‌ست

از سر مأذنه آن سلـسلـه‌جـنـبان که زده            رشتۀ مهر به جان همه پیـوند علی‌ست

بر زمـیـنی که بیـابـان پـریشانی‌هـاست            رحمت واسعه و بارش یک‌بند علی‌ست

خِرَد و خیر و خوشی، خرمّی و خرسندی            نور و آئینه و آب و گل و لبخند علی‌ست

باغـبانی که به دستان عـطوفـت بـارش            ریشۀ عشق در این خاک پراکند علی‌ست

آیــۀ أَنْـفُــسَـنَـا آمـده بـا نـصِ صــریــح            که هر آنچه ز نبی گفته و گویند علی‌ست

شأنِ تطهیر و أُولِی الْأَمْر و ذَوِی‌الْقُربیٰ هم            به حسین و حسن و فاطمه سوگند علی‌ست

نه ملک می‌شود‌ش خواند ونه آدم، نه خدا            که تـمـام آیـنـۀ نـور خـداونـد عـلی‌ست

یا عـلی گفتم همه درها به رویم باز شد            یا علی گفتم، چه شیرین شعر من آغاز شد
یا امیرالمؤمنین، مولای عاشق‌ها، سلام!            شاه مردان، فاتح دل‌های عاشق‌ها، سلام!

السلام ای در نگاهت موج و دریا بی‌قرار!            السلام ای در سکوتت کوه و صحرا بی‌قرار!
جبرئیل آورده بود آیـاتی از قـرآن ولی            ماند تا قرآن چشمت را تو وا کردی علی!
داد زد تا شد امیر عشق بر مرکب سوار:            «لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار»
ای که خود را پیش شمشیر دو دم آورده‌ای!            هرچه سر آورده باشی، باز کم آورده‌ای
ذوالفقار است این که می‌چرخد، علی‌گویان و مست            چون نباشد مست؟ چون می‌گیردش ساقی به دست
لشکری از تو فراری، آی مرحب! مرحبا!            خوب جولان داده‌ای دیروز و دیشب، مرحبا!
فرض کن دیروز تیغت چند تا سر را زده            فرق دارد قصه، چون امروز فاروق آمده
فـرق دارد قـصـۀ کـرّار، با اهـل فـرار            فرق دارد نیت آن تـیغ‌هـا، با ذوالـفـقـار
فرق دارند آری! آن‌ دل‌ها که در دین‌بازی‌اند            با کسی کز او خداوند و رسولش راضی‌اند
بنگر این شیرجوان را آمده غُرّان ز رَه            گفت: إنّی فارِسٌ، سَمَّـتـنی اُمّی حَـیـدَرَه
گفت: آری! این منم، حیدر امیرالمؤمنین            می‌رسم چون عاشقان بی‌تاب و می‌لرزد زمین
مرحب! آن «هل من مبارز» شد صدای آخَرَت            خوب می‌بینم که می‌چرخد اجل، دورِ سرت
گیرم از جنگاوران بر تو کسی غالب نبود            اسـم آن‌ها که عـلی بن ابی‌طالـب نـبـود
در زمین با هر که جنگیدی تو بردی پهلوان!            دور، دورِ ماست دیگر، ما یلان آسمان
تیغ من در دست‌هایم نه، که در دستان اوست            ما رَمَیتَ إذ رَمَیتَ، تیر در فرمان اوست
این «یدالله» است، بیرون می‌کشد شمشیر را            دست حق است این که در چلّه نهاده تیر را
قلب حق در سینۀ من، در پسِ این جوشن است            جنگ با «قهار» تکلیفش از اول روشن است
بود حیران مرحب و حیدر به سویش می‌شتافت            تا بفهمد فرق را، فاروق فرقش را شکافت
اهل خیبر! این همان محبوب دل‌ها، ایلیاست            جانِ موسی! چشم بگشائید، این هارون ماست
پیش خود گفتید: این در را چه محکم بسته‌اید            در به روی فاتح درهای عـالم بسته‌اید؟
دل به این دیوارهای بی‌اثر خوش کرده‌اید؟            آی! حیدر می‌رسد، دل را به در خوش کرده‌اید؟
دست حق در «چارچوب و بست در» انداخت چنگ            گفت:‌ یازهرا و در را کند، از جا، بی‌درنگ
در، میان دست حیدر، هر دو لشکر در سکوت            قلعۀ بی‌در، علی گویان و خیبر در سکوت
گاه لشکر، دست حیدر را تماشا می‌کنند            گاه آن دیـوارِ بی‌در را تمـاشا می‌کـنـند
بَه به این مولا و در را در هوا چرخاندنش            قلعه‌ها مسحور آن «اِنّا فَتَحنا» خواندنش
باز کن درهای دل را حضرت مشکل‌گشا            عاشقان را مست کن با آن جمال دل‌گشا
یا علی گفتم، دلم، دستم، زبانم جان گرفت            یا علی گفتم، چه شیرین شعر من پایان گرفت